به گزارش بیگ بنگ به نقل از ایسنا، مریخ نورد “کنجکاوی” ناسا سلفی جدیدی با مکانی به نام “مری آنینگ” گرفته است. این مریخ نورد از ماه جولای گذشته تاکنون در این محل حضور داشته و با کندن حفره‌هایی، موفق به سه نمونه‌برداری شده تا آنها را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد، محققان تصور می‌کنند که این منطقه در مریخ، میزبان حیات باستانی بوده است.
این عکس سلفی که از ۵۹ عکس تشکیل شده، توسط متخصصان تصویربرداری با هم ادغام شده است و در تاریخ ۲۵ اکتبر سال ۲۰۲۰ یعنی ۲ هزار و ۹۲۲امین روز مریخی حضور “کنجکاوی” در مریخ گرفته شده است. مریخ نورد “کنجکاوی” از مته سنگی موجود در انتهای بازوی رباتیک خود استفاده کرد تا با حفاری سه حفره به نام‌های “مری آنینگ”، “مری آنینگ ۳” و “گروکن” از آنها نمونه‌برداری کند.
از زمان رسیدن به “دهانه گیل” در سال ۲۰۱۲، “کنجکاوی” در حال صعود به “کوه شارپ” برای جستجوی شرایطی است که ممکن است روزی از حیات پشتیبانی کرده باشد. این مریخ‌نورد در سال گذشته منطقه‌ای از “کوه شارپ” به نام “گلن توریدون” را کاوش کرده است که احتمالاً میلیاردها سال پیش دارای دریاچه‌ها و جویبارهایی بوده است. دانشمندان گمان می‌کنند به همین دلیل است که غلظت بالایی از مواد معدنی رس و مولکول‌های آلی در آنجا کشف شده است.
ماه‌ها طول خواهد کشید تا تیم عملیات بتواند شیمی و مواد معدنی موجود در نمونه‌های “ماری آنینگ” را تفسیر کند. لازم به ذکر است که دانشمندان و مهندسانی که در پی شیوع ویروس کرونا از خانه‌های خود به این مریخ نورد فرمان می دهند، “کنجکاوی” را به ادامه صعود خود به “کوه شارپ” هدایت کرده‌اند. هدف بعدی کاوش این کاوشگر، لایه‌ای از سنگ‌های مملو از سولفات است که در ارتفاعات این کوه قرار دارد. محققان امیدوارند که “کنجکاوی” در اوایل سال ۲۰۲۱ به این منطقه برسد.
آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا و یک بخش در موسسه فناوری کالیفرنیا، مأموریت “کنجکاوی” را هدایت می‌کنند. “کنجکاوی” با استفاده از دوربینی به نام “MAHLI” که در انتهای بازوی رباتیک آن قرار دارد، موفق به گرفتن این سلفی شده است.
بیگ بنگ: چرا این کهکشان بسیار نازک است؟ صفحۀ بسیاری از کهکشان‌های دیسک مانند به نازکی NGC 5866 است، اما از نقطه نظر ما از لبه دیده نمی‌شوند. یکی دیگر از کهکشان‌هایی که از چشم‌انداز زمین، از لبه دیده می‌شود “کهکشان راه شیری خودمان” است.
کهکشان NGC 5866 که به عنوان یک کهکشان عدسی شکل طبقه‌بندی شده، دارای خطوط گرد و غبار متعدد و پیچیده‌ای است که به نظر می‌رسد تیره و قرمز رنگ باشند. این در حالی است که بسیاری از ستارگان درخشان در دیسک یک هالۀ آبی رنگ به آن بخشیده‌اند. دیسک آبی ستاره‌های جوان از گرد و غبار در صفحۀ کهکشانی بسیار نازک در حال گسترش است، در حالی که برآمدگی در مرکز دیسک، به علت وجود ستاره‌های قدیمی و سرخ با ته رنگ نارنجی دیده می‌شود.
اگرچه این کهکشان از نظر جرم مشابه کهکشان راه شیری است، اما سفر نور برای پیمودن قطر این کهکشان حدود ۶۰۰۰۰ سال طول می‌کشد، این مدت حدود ۳۰ درصد کمتر از عبور نور از قطر کهکشان خودمان است. به طور کلی، بسیاری از کهکشان‌های دیسک شکل خیلی نازک هستند، زیرا گازی که آنها را تشکیل داده است هنگام چرخش در اطراف مرکز گرانش با خود برخورد می‌کند. کهکشان NGC 5866 حدود ۴۴ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی اژدها واقع شده است.
بیگ بنگ: دیروز با روشن شدن آسمان قبل از سپیده دم، سحرخیزان در اطراف سیاره زمین با یک ماهِ کم نور (در حال محو شدن) مواجه شدند.
این عکس فوری ساده از جزیره اورتیگیا، سیراکیوز، واقع در سیسیل ایتالیا درست قبل از طلوع خورشید گرفته شده است. در این چشم انداز ساحلی علاوه بر هلال باریک ماه که نور خورشید به آن تابیده، سیارات درونی ناهید و عطارد نیز به چشم می‌خورند. همچنین در سمت راستِ این قاب، ستارۀ درخشان بی‌ژوبین(Spica) که بعنوان ستاره آلفای صورت فلکی دوشیزه و یکی از ۲۰ ستارۀ درخشان ِ در آسمان شب شناخته می‌شود، قرار دارد. فردا “ماه نو” خواهد شد.
قرص قمری تاریک به معنای این است که سیاره زمین در هفتۀ آینده شب‌های تاریکی را تجربه خواهد کرد که فرصت خوبی برای تماشای “بارش شهابی اسدی” در صورت فلکی شیر است. این بارش هر سال در همین روزها پدیدار می‌شود. دنباله‌دار تمپل – تاتل با دورۀ تناوب ۳۳ سال، منشاء این بارش شهابی است. شهاب‌های اسدی از سریع‌ترین شهاب‌ها هستند و به همین دلیل اغلب به رنگ سفید دیده می‌شوند و در اوج این بارش شهابی، می‌توان در هر ساعت ۱۰ تا ۲۰ شهاب کوچک را مشاهده کرد.
بیگ بنگ: انرژی تاریک یکی از بزرگترین معماهای علم امروز است. ما اطلاعات اندکی دربارۀ آن داریم؛ این انرژی علاوه بر نامرئی بودن، کل جهان را پر می‌کند. این انرژی کهکشان‌ها را از یکدیگر دور نگه می‌دارد. همین عامل باعث انبساط کیهانی با سرعتی شتاب‌دار می‌شود. اما انرژی تاریک چیست؟
به گزارش بیگ بنگ، یکی از ساده‌ترین توضیحات این است که “انرژی تاریک” یک ثابت کیهان‌شناسی است؛ یعنی نتیجه انرژی خود فضای خالی. آلبرت اینشتین این ایده را مطرح کرده است. بسیاری از فیزیکدان‌ها با این توضیح قانع نشده‌اند. آنها خواستار توضیح بنیادی‌تری از ماهیت این انرژی هستند. آیا نوع جدیدی از میدان انرژی است یا سیالی عجیب؟ آیا نشانه‌ای از ناقص بودنِ معادلات گرانش اینشتین است؟ علاوه بر این موارد، ما از سرعت انبساط فعلی کیهان نیز آگاهی نداریم.
اکنون محققان در یک پروژه جدید به جواب‌هایی دست پیدا کرده‌اند. برخی از نسخه‌های این پژوهش در دست داوری است. دانشمندان می‌خواهند بزرگترین نقشه کیهانی سه‌بعدی را که تاکنون ساخته شده است، را منتشر کنند.
به گفته “جولیان بائوتیستا” یکی از محققان: در حال حاضر، تنها راهی که می‌توان به وجود انرژی تاریک پی‌برد، مشاهده اجرام دور کیهانی است. هر چقدر کهکشان دورتر باشند، برای ما جوان‌تر به نظر می‌رسند زیرا نوری که آنها منتشر می‌کنند میلیون‌ها یا میلیاردها سال طول می‌کشد تا به تلسکوپ‌های ما در زمین برسد. به پاس این نوع ماشین زمان، می‌توانیم فواصل مختلف در فضا را در زمان‌های کیهانی مختلف مورد اندازه‌گیری قرار دهیم؛ بدین ترتیب این فرصت پیش می‌آید تا سرعت انبساط جهان را دریابیم.
ما با استفاده از نقشه‌برداری آسمانی دیجیتال اسلون موفق به اندازه‌گیری بیش از دو میلیون کهکشان و اختروش در طی دو دهه گذشته پرداختیم؛ اختروش‌ها به اجرام دور و بسیار پرنوری اطلاق می‌شود که نیروی خود را از سیاهچاله‌ها می‌گیرند. این نقشه حدود ۱۱ میلیارد سال تاریخچه کیهان را نشان می‌دهد که بدون بررسی باقی مانده است؛ بنابراین، اطلاعاتی جدید درباره انرژی تاریک در اختیارمان می‌گذارد.
نتایج ما نشان می‌دهد که حدود %۶۹ انرژی جهان، مربوط به «انرژی تاریک» است. بر اساس این نتایج، ساده‌ترین شکل انرژی تاریک اینشتین موسوم به ثابت کیهان‌شناسی بار دیگر با مشاهدات ما مطابقت دارد. به هنگام ترکیب اطلاعات حاصل از نقشه با سایر کاوشگرهای کیهانی از قبیل پس‌زمینه ریزموج کیهانی (نور باقی مانده از انفجار بیگ بنگ)، به نظر می‌رسد همگی ثابت کیهان‌شناسی را به سایر توضیحات عجیب درباره انرژی تاریک ترجیح می‌دهد.
علاوه بر این، نتایج ما بینش‌مان را نسبت به چالش‌های اخیر پیرامون سرعت انبساط کیهان، در زمان حال و هندسه فضا گسترش می‌دهد. ترکیب این مشاهدات با مطالعات جهان در دوره‌های ابتدایی پیدایش‌اش می‌تواند خلاءهای موجود در درک‌مان از فرگشت آن را پر کند. اندازه‌گیری نرخ فعلی انبساط کیهان حدود %۱۰ کمتر از مقداری است که با استفاده از روش‌های مستقیم اندازه‌گیری فاصله زمین تا کهکشان‌های نزدیک بدست آمده است. هر دوی این روش‌ها مدعی هستند که کاملاً درست و دقیق‌اند؛ تفاوت آنها نمی‌تواند صرفاً یک تصادف آماری باشد.
دقت eBOSS بر این بحران دامن می‌زند. هیچ توضیحی برای این ناهمخوانی وجود ندارد که در سطح گسترده مورد قبول واقع شده باشد. شاید کسی در یکی از این مطالعات دچار اشتباه شده است. یا شاید زمان استفاده از فیزیک تازه‌ای فرا رسیده است. یکی از احتمالات هیجان‌انگیز این است که یکی از اَشکال ناشناخته ماده متعلق به جهان اولیه و جوان شاید اثری در تاریخچه ما بر جای گذاشته است. این اثر با عنوان انرژی تاریک ابتدایی شناخته می‌شود که گویا در دوره جوانیِ کیهان وجود داشته است. احتمال می‌رود در تغییر سرعت انبساط کیهان نیز نقش داشته باشد.
مطالعات اخیر پیرامون تابش پس‌زمینه ریز موج کیهانی نشان می‌دهد که هندسه فضا شاید دچار انحنا شده باشد، به جای اینکه مسطح باشد؛ این ادعا با نظریه بیگ بنگ همخوانی دارد. اما ما در مطالعات خود به این نتیجه رسیدیم که فضا مسطح و تخت است. حتی پس از این پیشرفتهای مهم، کیهان‌شناسان سراسر دنیا از سادگیِ انرژی تاریک، تخت بودن فضا و مقادیر جنجالی سرعت انبساط کیهان در تحیر هستند. فقط یک راه برای پاسخگویی به این پرسش‌ها وجود دارد؛ ساختن نقشه‌های بزرگتر و جامع‌تر از جهان.
این مقاله توسط «جولیان بائوتیستا»، محقق دانشگاه پورتسموث نوشته شده است.
بیگ بنگ: کروموزوم Y غیرعادی است، ژن‌های نسبتاً کمی دارد که بسیاری از آنها در جنسیت مردانه و تولید اسپرم ایفای نقش می‌کنند. محققان در یک پژوهش جدید به تجزیه و تحلیل توالیبندی انسان، شامپانزه و گوریل پرداختند و به الگوهای غیرمنتظره‌ای دست یافتند.
به گزارش بیگ بنگ، انسان‌ها ارتباط نزدیک‌تری با شامپانزه‌ها دارند، اما کروموزوم Y انسان شباهت بیشتری به کروموزوم Y گوریل داشت. نویسنده اصلی مقاله، پروفسور «کاترینا ماکووا»، محقق در گروه زیست‌شناسی دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا گفت: «اگر فقط هویت توالی را مقایسه کنیم، می‌بینیم که انسان‌ها شباهت بسیاری به شامپانزه‌ها دارند. اما اگر ژن‌های موجود، انواع توالی‌های تکراری و پالیندروم‌ها نگاه کنید، متوجه می‌شوید که انسان‌ها بسیار شبیه به گوریل‌ها هستند. ما به کروموزوم Y گونه‌های میمون بزرگ احتیاج داشتیم تا از جزئیات کار اطلاع پیدا کنیم.»
پروفسور ماکووا و همکارانش کروموزوم Y یکی از خویشاوندان نزدیک شامپانزه و یک اورانگوتان را توالیبندی کردند. آنها از روی این توالی‌های جدید دریافتند که شامپانزه‌های قدکوتاه و شامپانزه‌های معمولی دارای الگوی غیرعادی در سرعت تغییر توالی DNA و از دست دادن ژن هستند؛ این امر نشان داد که الگوی مورد نظر پیش از تفکیک فرگشتی میان این دو گونه رخ داده است. از طرف دیگر، کروموزوم Y اورانگوتان شبیه چیزی بود که بر اساس رابطه آن با سایر میمون‌های بزرگ انتظار می‌رفت باشد.
«راهولیسام وسنا» دانشجوی ارشد در گروه زیست‌شناسی دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا گفت: «فرضیه ما این است که تغییر پرشتابی که در شامپانزه‌های قدکوتاه و شامپانزه‌های معمولی می‌بینیم، می‌تواند به عادات جفت‌گیری آنان مربوط باشد. در این دو نوع شامپانزه، جنس مونث در طی یک چرخه با چند شامپانزه مذکر جفت‌گیری می‌کند. این کار به رقابت اسپرمی می‌انجامد؛ اسپرم چندین گونه مذکر در تلاش است تا یک تخم را باردار کند. ما فکر می‌کنیم این شرایط می‌تواند فشار فرگشتی برای تسریع تغییر کروموزوم Y شامپانزه معمولی و شامپانزه قدکوتاه فراهم کند؛ این فرضیه با یافته‌های ما سازگاری دارد، اما باید در مطالعات بعدی مورد ارزیابی بیشتری قرار گیرد.»
محققان از مجموعه توالیبندی میمون‌های بزرگ برای بازسازی کروموزوم Y استفاده کردند. محققان گفتند: «داشتن کروموزوم Y اجدادی میمون‌های بزرگ به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از نحوه تکامل کروموزوم‌ها بدست آوریم. برای نمونه، می‌توان دید که بسیاری از مناطق تکراری در کروموزوم Y در کروموزم اجدادی نیز وجود دارند. این یافته به اهمیت این ویژگی‌ها برای کروموزوم Y در همه میمون‌های بزرگ اشاره می‌کند و این فرصت را در اختیار ما می‌گذارد تا چگونگی فرگشت آنها در هر یک از گونه‌های مجزا را بررسی کنیم.»
دکتر «پائول مدودف» محقق در گروه مهندسی و علوم رایانه‌ای و گروه بیوشیمی و زیست‌شناسی مولکولی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا بیان کرد: «کار کردن بر روی کروموزوم Y چالش‌های بسیاری به همراه دارد. ما مجبور به ایجاد روش‌های تخصصی و تحلیل‌های محاسباتی بودیم تا ماهیت تکرارشونده توالی Y را بررسی کنیم. این پروژه با رشته‌های گوناگون سر و کار دارد و بدون همکاری دانشمندان زیست‌شناسی و محاسباتی راه به جایی نمی‌برد. کروموزوم Y حاوی توالی‌های تکراری بسیاری است که کار را برای توالیبندی DNA پیچیده می‌کند. ما چاره‌ای جز بهینه‌سازی پروتکل‌های آزمایشی و محاسباتی نداشتیم؛ این کار می‌تواند در پاسخگویی به پرسش‌های جالب زیستی نقش موثری داشته باشد.» جزئیات بیشتر این پژوهش در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شده است.
به گزارش بیگ بنگ به نقل از ایرنا، یک پژوهش جدید، نشان می‌دهد که باکتری‌های زمینی می‌توانند به استخراج مواد معدنی از مواد پوشاننده سطح ماه و مریخ کمک کنند. این تحقیق که بر اساس آزمایشات انجام شده در ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام شده، نشان می‌دهد که یک باکتری خاص به نام Sphingomonas desiccabilis برای استخراج عناصر کمیاب زمینی از سنگ «بازالت»، استفاده می‌کند.
بازالت نوعی سنگ آتشفشانی است که به عنوان آنالوگ برای آنچه ممکن است در ماه و مریخ یافت شود، استفاده می‌شود. همچنین این مطالعه نشان داد که این باکتری‌ها می‌تواند این کار را در شرایط گرانش استاندارد زمین، میکروگرانش و گرانشی که شرایط مریخ را تقلید می‌کند، انجام دهد؛ این خبر مهمی برای محققان است و می‌تواند نشانه همکاری میان انسان و باکتری در جریان کاوش‌های بعدی در فضا باشد.
به طور معمول ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی هر تلاشی برای جلوگیری از انتقال باکتری به فضا انجام می‌دهند. ایده این است که آنها نمی‌خواهند به طور تصادفی جهان دیگری را درگیر حیات کنند، زیرا بعدا می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند. محققان خاطر نشان کردند، اگر سرانجام مأموریت‌های خدمه‌دار و یا کاوشگرهای پیشرفتهای را به مکانی مانند مریخ ارسال کنیم و بعد باکتری‌ها را در آنجا کشف کنیم، ممکن است باکتری‌های زمینی را که خود ارسال کرده‌ایم با حیات واقعی در مریخ اشتباه بگیریم.
آنها افزودند: با این حال این مسئله را نمی‌توان نادیده گرفت که باکتری‌ها توانایی انجام موارد کاملاً باورنکردنی را دارند؛ پیش از این بحث استفاده از باکتری‌ها را به عنوان منبع غذایی یا تولید مواد غذایی برای مأموریت‌های طولانی مدت در مکان‌هایی مانند مریخ مطرح کرده‌ایم. اکنون، به نظر می‌رسد باکتری‌ها می‌توانند به ما کمک کنند تا از موادی که در آن سیارات پیدا می‌کنیم، نهایت استفاده را ببریم.
“چارلز کاکل”، نویسنده اصلی این مطالعه، در بیانیه‌ای گفت: آزمایش‌های ما از امکان علمی و فنی استخراج عناصر بیولوژیکی در سراسر منظومه شمسی پشتیبانی می‌کند. برای مثال حفاری رباتیک در منطقه Oceanus Procellarum ماه که دارای سنگ‌هایی با غلظت بالا از عناصر کمیاب زمینی است، می‌تواند برای توسعه علمی و اقتصادی بشر در ورای زمین کمک کننده باشد.
وی افزود: ماموریت‌های آرتمیس ناسا به ماه به زودی انجام می‌شوند و با مأموریت‌های خدمه‌ای که در آن برنامه گنجانده شده‌اند، انسان‌ها وقت کافی برای بررسی مواد پوشاننده سطح ماه خواهند داشت. در آن مرحله، ممکن است موضوعات بیشتری در مورد اینکه چگونه باکتری‌ها می‌توانند زمینه را برای یک حیات پایدار در فضا هموار کنند، بیاموزیم. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریه Nature Communications منتشر شده است.
بیگ بنگ: دنباله‌دار اطلس(C/2020 M3) که نزدیکترین فاصله‌اش به سیاره زمین در ۱۴ نوامبر برنامه‌ریزی شده، تابستان امسال کشف شد و دنباله‌داری است که توسط سیستم هشدار آخرین برخورد سیارک به زمین متعلق به ناسا کشف شد.
این دنباله‌دار به روشنایی دنباله‌دار نئووایز نخواهد رسید، اما هنوز هم می‌توان با دوربین دوچشمی آن را مشاهده کرد؛ زیرا در حال حاضر در صورت فلکی آشنای شکارچی رفت و برگشت دارد. این میدان تله فوتو در ۸ نوامبر نوردهی‌های ثبت شده برای این دنباله‌دار و نوردهی‌های ثبت شده برای ستاره‌های شکارچی را با هم ادغام می‌کند و یک منظرۀ آسمان عمیق ایجاد می‌کند که رنگ‌ها و جزئیاتی را نشان می‌دهد که حتی در دوربین‌های شکاری کاملاً قابل مشاهده نیستند.
هالۀ سبز مایل به زرد این دنباله‌دار در بالا سمت چپ یعنی بالای سه ستارۀ کمربند شکارچی در امتداد قاب زیر مرکز قرار گرفته است. همچنین احتمالاً سحابی شکارچی و سحابی سر اسب را در این میدان دید خیره‌کننده مشاهده خواهید کرد. البته یکی از ستارگان کمربند شکارچی تقریباً ۲۰۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد. در ۱۴ نوامبر، این دنباله‌دار اطلس فقط در فاصله ی ۲٫۹ دقیقه نوری از زمین پرواز خواهد کرد.
بیگ بنگ: بر اساس یک پژوهش جدید، متوسط دمای گاز در سرتاسر کیهان در طی ۱۰ میلیارد سال گذشته بیش از ۱۰ برابر افزایش یافته و امروزه به حدود ۲ میلیون کلوین رسیده است.
همزمان با تکامل و تحول جهان هستی، مواد چگال که با هاله‌ای از گاز احاطه شده‌اند به تدریج داغ‌تر و بزرگتر می‌شوند.
دکتر “یی-کوان چیانگ” پژوهشگر مرکز کیهان‌شناسی و فیزیک ذرات کیهانی در دانشگاه ایالتی اوهایو و نویسنده اصلی مقاله عنوان کرد: « اندازه‌گیری‌های اخیر، مهر تأییدی است بر کار اصلی دکتر «جیم پیبِلز» که دربارۀ چگونگی ساختار بزرگ مقیاس کیهان نظریه‌پردازی کرد.» ساختار بزرگ مقیاس کیهان اشاره به الگوی جهانی کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی دارد که در مقیاسی فراتر از اندازۀ یک کهکشان منفرد اندازه‌گیری می‌شود. ساختار بزرگ مقیاس از طریق رُمبش گرانشی ماده تاریک و گاز تشکیل می‌شود.
دکتر چیانگ افزود: « نیروی گرانش، همزمان با تکامل کیهان، ماده تاریک و گاز را در فضا گرد هم جمع می‌کند تا کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی را تشکیل دهد. نیروی کششی به‌قدری سهمگین است که هر لحظه توده‌های گازی بیشتری متلاطم شده و داغ می‌شوند. یافته‌های جدید به دانشمندان این توانایی را بخشید تا روند تشکیل ساختار کیهانی را با «بررسی» دمای کیهان در طول زمان محاسبه کنند.»
دکتر چیانگ و همکارانش از روش جدیدی استفاده کردند که تخمین دمای گاز را در فواصل دورتر از زمین – و بنابراین در زمان‌های گذشته – امکان‌پذیر می‌کرد و از این‌رو می‌توانستند این نتایج را با دمای تخمینی گاز در فواصل نزدیک‌تر به زمین که از نظر زمانی به زمان حال نزدیک‌تر بود مقایسه کنند.
آنها با استفاده از داده‌های فضاپیمای اروپایی پلانک و داده‌های رصدی تلسکوپ «نقشه‌برداری آسمان دیجیتال اسلون»(SDSS) موفق شدند انتقال به سرخ ساختارهای گازی چگال را که در تصاویر با طول موج نور میکروویو مشاهده می‌شدند و تا ۱۰ میلیارد سال در گذشته امتداد داشتند تخمین بزنند.
آنها متوجه شدند که متوسط دمای گازهای موجود در کیهان امروزی در اطراف شیءهایی که به زمین نزدیک‌ترند به حدود ۲ میلیون کلوین می‌رسد. این مقدار حداقل ۱۰ برابر دمای گازهایی است که در اطراف شیء‌های دورترند و در زمان‌های گذشته تشکیل شده‌اند. لذا شبیه‌سازی‌های عددی که نحوۀ تکامل ماده تاریک و اتم‌های موجود در گاز را در طول زمان تخمین می‌زنند نیز همین نتایج را نشان می‌دهند.
دکتر چیانگ عنوان کرد: « کیهان به خاطر فرآیند طبیعی تشکیل کهکشان‌ها و ساختارهای بزرگ مقیاس رفته‌رفته داغ‌تر می‌شود. این سازوکار ربطی به فرآیند گرمایش روی زمین ندارد. این پدیده‌ها در مقیاس‌هایی کاملاً متفاوت روی می‌دهند و اصلاً با فرآیند گرمایشی که ما می‌شناسیم، ارتباطی ندارند.»
پروفسور “برایس منارد”، پژوهشگر موسسه‌ی فیزیک و ریاضی کاولی و دپارتمان فیزیک و نجوم در دانشگاه جانز هاپکینز عنوان کرد: «ما دمای جهان هستی را در امتداد تاریخچه‌ی آن اندازه‌گیری کردیم. هرچه به زمان حال نزدیک‌تر می‌شویم، همه‌ی آن خوشه‌های کهکشانی قابل ِ مشاهده در گذشته‌های دور به‌تدریج داغ‌تر می‌شوند چون گرانش ِ آنها گازهای هرچه بیشتری را به سوی خود می‌کشد.» جزئیات بیشتر این پژوهش در Astrophysical Journal منتشر شده است.
بیگ بنگ: ماه چه رنگی است؟ رنگ ماه بستگی به شب دارد. در خارج از جو زمین، ماه تاریک که با انعکاس نور خورشید می‌درخشد به رنگ خاکستری مایل به قهوه‌ای بسیار زیبایی ظاهر می‌شود. اگرچه ماه از داخل جو زمین می‌تواند کاملا متفاوت به نظر برسد.
این تصویر برجسته مجموعه‌ای از رنگ‌های واضح ماه کامل را نشان می‌دهد که یک ستاره‌شناس در طول ۱۰ سال از مکان‌های مختلف در سراسر ایتالیا ثبت کرده است. یک ماه قرمز یا زرد رنگ معمولاً یک قمر را در نزدیکی افق نشان می‌دهد؛ در آنجا مقداری از نور آبی با مسیری طولانی در جو زمین پراکنده شده که گاهی مملو از غبار ریز می‌شود.
یک ماه آبی رنگ پدیدۀ نادرتری است و می‌تواند قمری را نشان دهد که در میان جو حامل ذرات گرد و غبار پراکنده شده است. آنچه ماه بنفش را ایجاد کرده مشخص نیست – ممکن است ترکیبی از چندین اثر باشد. آخرین عکس ماه گرفتگی کامل در جولای ۲۰۱۸ را به تصویر می‌کشد – جایی که ماه در سایۀ زمین قرمز کمرنگ به نظر می‌رسد – به دلیل شکسته شدن نور در میان هوا در اطراف زمین. در اواخر این نوامبر دوباره ماه کامل می‌شود و در برخی فرهنگ‌ها به عنوان کوژماه شناخته می‌شود.
بیگ بنگ: این نمای کیهانی، اعماق سحابی روح را نشان می‌دهد. ابرهای غبارآلود تاریک در مجاورت قسمت بالای آن که با برجستگی‌های درخشان گاز درخشان شکل گرفته، به عنوان IC 1871 فهرست‌بندی شده‌اند و در صورت فلکی ذات‌الکرسی قرار دارند.
این میدان دید تلسکوپی با وسعتی حدود ۲۵ سال نوری تنها قسمت کوچکی از سحابی‌های بزرگتر قلب و روح را در بر می‌گیرد. این مجموعۀ تشکیل ستاره حدود ۶۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در بازوی مارپیچی پرسئوس کهکشان راه شیری واقع شده است. ابرهای متراکم تشکیل دهندۀ ستاره در سحابی روح مثالی از تشکیل ستاره‌ها هستند که توسط باد شدید و تابش ستاره‌های جوان عظیم منطقه تشکیل شده‌اند. در این تصویر برجسته، ستاره‌ها به صورت دیجیتالی حذف شده‌اند تا هیاهوی گاز و غبار بیشتر نمایان شوند.
به گزارش بیگ بنگ به نقل از ایسنا، مریخ نورد “کنجکاوی” ناسا سلفی جدیدی با مکانی به نام “مری آنینگ” گرفته است. این مریخ نورد از ماه جولای گذشته تاکنون در این محل حضور داشته و با کندن حفره‌هایی، موفق به سه نمونه‌برداری شده تا آنها را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد، محققان تصور می‌کنند که این منطقه در مریخ، میزبان حیات باستانی بوده است.
ماه‌ها طول خواهد کشید تا تیم عملیات بتواند شیمی و مواد معدنی موجود در نمونه‌های “ماری آنینگ” را تفسیر کند. لازم به ذکر است که دانشمندان و مهندسانی که در پی شیوع ویروس کرونا از خانه‌های خود به این مریخ نورد فرمان می دهند، “کنجکاوی” را به ادامه صعود خود به “کوه شارپ” هدایت کرده‌اند. هدف بعدی کاوش این کاوشگر، لایه‌ای از سنگ‌های مملو از سولفات است که در ارتفاعات این کوه قرار دارد. محققان امیدوارند که “کنجکاوی” در اوایل سال ۲۰۲۱ به این منطقه برسد.
